In Baños hebben we quads gehuurd om de vulkaan zo ver mogelijk te 'beklimmen', een mooie rit over een steil pad dat geleidelijk steeds minder verhard is en als het uiteindelijk meer op een moddersloot begint te lijken, keren we om. Leve de laundry service. Op de terugweg nog even staan kijken bij de inmiddels afgekoelde donkergrijze lavastroom die een jaar of 2 geleden de berg afgeleed. De eerste plantjes beginnen er al op te groeien. De volgende dag een schitterende wandeling met zicht op de rokende vulkaan 5 km verderop.

Van Baños in de namiddag met de bus naar Tena waar de volgende dag werden opgepikt om naar de jungle te gaan, een km of 65 stroomafwaarts de Rio Napo. Geen bus, geen 4WD, geen vrachtauto maar een gepimpte Suzuki Swift van 20 jaar oud. Onderweg bekijken we halftamme apen, jagen een schildpad van zijn boomstam en proeven wat lokale vruchten. Na een paar uur stuiteren waarbij de keien bijna door de bodemplaat heenslaan, komen we bij de lodge. Precies wat je er van verwacht: midden in de jungle, een glibberig pad naar een gammel hangbruggetje en dan wat houten gebouwen aan een kleine beek. Dezelfde beek die het water voor ons toilet en douche verzorgt. Geen elektriciteit. Wel kaarsen. En twee schattige Kapucijneraapjes van het huis, een teckel die gek is op Jacqueline, af- en aanvliegende kolibri´s etc. Bij een avondwandeling over het terrein blijken er naast twee slapende spechten ook allerlei insecten te wonen: schorpioenen, vuurvliegjes en -kevers, reuzenkrekels en -sprinkhanen maar het meest indrukwekkend is de tarantula die op nog geen meter van de lodge huist. Ik schat hem incl poten zeker 20 cm groot. Houdt de boel mooi vrij van kakkerlakken, muizen etc. Kikkers eet hij blijkbaar niet; zodra het donker wordt begint een kwaakconcert van jewelste. Overdag is het veel stiller in de jungle dan ´s nachts en omdat wij de enige twee gasten zijn kunnen we ons eigen programma bepalen. Dus na de warme lunch mucho siesta time in de heerlijke hangmatten op de veranda!

Tijdens het ontbijt zie ik uit een ooghoek onze 'local Huorani guide' de lodge naderen. 'Jacq, niet schrikken...'. Hij is al wat ouder, aan één kant blind, heeft een speer en blaaspijp in de hand en niet meer om het lijf dan een koordje. Hij neemt ons mee de jungle in. Wij passen onze dresscode niet aan: rubberlaarzen, lange broek, shirt met lange mouwen, alle resterende huid bedekt met een forse dosis DEET en een poncho als er een druppel valt. Met onze privégids als tolk legt de man uit dat het naaktlopen een nuttige traditie is. Huorani´s zijn namelijk jagers en warriors en zijn bruine lijf is perfecte camouflage in de jungle. En blootsvoets voelt hij waar hij loopt en kan daardoor het kraken van takken makkelijker voorkomen. Hun geruisloosheid hadden de Huorani´s niet eens nodig om de wegenbouwers van de olie- en boskapmaatschappijen aan te vallen: die hoorden toch niets door hun kettingzagen. En Huorani´s vallen je traditioneel in de rug aan. Dat demonstreert hij later als er plotseling zo´n blaaspijltje in het termietennest vlak boven mijn hoofd vliegt. Geintje mijnheer...
We krijgen demonstraties van en uitleg over de nuttige toepassingen van allerlei planten en bomen. We proeven ook het één-en-ander, bijvoorbeeld citroenmieren. Volgens mij proef je gewoon het citroenzuur als ze van schrik in je tong prikken. Ook bijzonder is de amandellucht die een duizendpoot afscheidt, het blijkt blauwzuurgas te zijn als afweer. Maar vooral het liaan-slingeren vinden onze twee gidsen leuk. En ik ook! Jongens blijven jongens.

De jongere generaties Huorani´s vinden het traditionele Huorani-bestaan niet aantrekkelijk. Ze willen ook een mobieltje, televisie, DVD-speler. De Huorani-junglekennis en -tradities dreigen over 10 of 20 jaar dus uit te sterven. Afgezien van de Huorani-stam die tientallen jaren geleden gekozen heeft voor het oerwoud en geen contact meer heeft met de moderne wereld.

De volgende dag bezoeken we per gemotoriseerde kano een eiland in de Rio Napo. Men leeft er van bananen-, cacao- en maniok-teelt (cassavefamilie, grondstof van tapiocameel). Oogsten kan het hele jaar door. En je kunt uit eigen tuin eten. Het dieet wordt aangevuld met de vangst van een lokaal riviervisje dat gerookt in bananenbladeren prima smaakt. We krijgen er wat gebakken bananen en gekookte maniok bij, en chilipepers natuurlijk. En een lokaal brouwseltje van water, maniok en banaan dat in een ton heeft zitten gisten. De gastvrouw roert het even om met haar hand, knijpt de grootste klontjes fijn en vervolgens krijg ik een kom vol. Het ziet er uit als braaksel maar smaakt zoet met een forse dosis alcohol. Onze gids neemt onze porties er graag bij. Ook zonder kater heeft hij al hoofdpijn want bij het opvangen van de oogst uit een hoge boom, is een tros jungle-druiven op zijn hoofd beland in plaats van in het vangnet. Of de kinderen boven in de boom expres verkeerd mikten, weet ik niet, in ieder geval konden ze er hard om lachen. Voor de zekerheid bleven ze voorlopig even boven in de boom. O ja, we hebben ook nog een halve gram goud gewassen uit wat zand aan de oever. Bij een goudprijs van $17 per gram is dat toch een leuke bijverdienste, zeker nu de cacaoprijs weer is gedaald. Het gezin huurt dankzij een ontwikkelingsproject voor weinig een zonnepaneel. Ik zou er in dat klimaat een koelkast op aansluiten maar deze mensen hebben gekozen voor een televisie plus dvd-speler. Nou heb ikde afgelopen weken heus wel eens iets of iemand een beetje gemist, maar mijn televisienog geen seconde!

Op onze laatste avond in de junglelodge arriveerden er toch nog andere gasten: een handvol vogelaars uit de USA. Niet te onderscheiden van de stereoptiepe Nederlandse vogelaars: grijs, bril, baardje, tenger postuur, verrekijker, zachte stem c.q. een beetje verlegen. Maar ze worden wildenthousiast als ze de eerste kolibri zien en klikken er op los!