De bus arriveert op het geriefelijke tijdstip van 4u ´s morgens. Als de bagageluiken van de bus opengaan en er licht naar binnen valt, beginnen er wat hanen in maanden te kraaien. Via wat motokar´s (3wieler-tuktuk) en collectivo´s (taxi die gaat rijden als ie vol is, en er passen best 6 passagiers in want die handrem bijv, daar hoef je toch onderweg niet bij te kunnen). Over de dirt roads lijkt het wel een Paris-Dakar-ralleycross. Via St Ignacio kom ik bij de grensovergang. Een brug met een onbemande bamboe-slagboom over een riviertje in een schitterende vallei. Het is aan beide zijden even zoeken naar de officials voor de uit- en inreisprocedure. In het kantoortje van de Ecuador Immigraciones was het eerste half uur alleen een kip aan het rondscharrelen. Ik zit hier tot 17u vast, dan gaat de eerste 'bus' (vrachtwagen met houten bankjes, kerkreetgarantie inbegrepen). Maak kennis met een Peruaans gezin, wordt uitgenodigd voor de lunch. Aan de Peruaanse kant is de kip lekkerder, dus we sneaken even heen-en-weer. Dan ontmoet ik een Amerikaanse wereldreizigster die een zaakje op Bali heeft. 'Ken je die van die Hollander en die Amerikaanse die op grens van Peru en Ecuador Bahasa Indonesia aan het kletsen waren?'. Beetje pootjebaden, verbranden, eten.

Schitterende rit in de late middagzon met de vrachtwagen naar Zumba. Daar gaat de volgende bus om 5u ´s morgens dus het dorpje verkend. Het is een garnizoensplaats. De kazerne wordt bewaakt door gevaarlijk uitziende militairen, zwaarbewapend en in camouflagepak. Maar ja... ze staan naasthetkerststalletje van de kazerne met knipperende gekleurde lichtjes en een electronisch jinglebells-deuntje:-) Het Internetcafé wordt bezocht door een man te paard en door een gezin met een pasgeboren baby die even gaan webcammen met familie.

De volgende dag arriveer ik in Hosteria Izcayluhma, een ressort met backpackersprijzen op een heuvel met uitzicht op de vallei. Schitterende wandelingen, wrakkige mountainbikes, heerlijk Duits brood, een zwembad, bloementuin, kortom: paradijsje.

De eerste wandeling is meteen raak, duizelingwekkende afgronden en smalle paadjes. De uitzichten maken veel goed. En de koeienvlaaien op het paadje geven me hoop: als die logge beesten hier overeind blijven, dan kan ik het ook. Als ik eindelijk beneden in het rivierdal aan kom, ligt er een dode koe te vergaan...Hmmm... De vele vlinders maken de stank goed.

Oud-en-nieuw in Vilcabamba: iedereen jong en oud op het Plaza Mayor bij de kerk, poppen verbranden, salsa dansen, gevaarlijk horizontaal vliegend vuurwerk afsteken etc.

Vandaag vroeg vertrokken via Loja en Cuenca in Quito aangekomen. Morgen haal ik Jacqueline van het vliegveld. Lijkt me gezellig om de 2e helft samen te doen. Alleen is goed bevallen, veel mensen ontmoet en 100% vrijheid. Maar, zie mijn blogdrift, je wilt toch je verhaal aan vrienden en bekenden kwijt. Dus: misschien hoor je nog van me op deze weblog en anders tot eind jan in NL!