Na het verorberen van de Shepherd´s Pie en een erg gezellige avond bieren met wat Ieren (en Amerikanen) in Paddy´s bar heb ik mij donderdag om 7:00u gemeld bij het busje voor de start van de 4-daagse Inca Trail. Samen met nog 7 enthousiaste bergwandelaars uit Nederland, Duitsland, Venezuela, Litouwen en de USA zijn we vertrokken naar kilometerpaal 82 waar de Inca Trail begint. Ongeveer 50 km in 4 dagen door de Andes met als letterlijk hoogtepunt een bergpas van 4200 meter (Dead Woman´s Pass) en als figuurlijk hoogtepunt de Incastad Machu Picchu tevens het eindpunt.

Die kilometerpaal 82 staat trouwens langs de spoorlijn waarmee je inmiddels Machu Picchu ook kunt bereiken (laatste stukje per bus). Voor de mensen die over een minder gespierd lichaam of minder uithoudingsvermogen beschikken dan ik.

Onze Peruiaanse gids Alex wijst de weg, behoedt ons voor overmoed, checkt hoe een ieder zich voelt, geeft uitleg over de natuur en over de Inca-ruines die we onderweg tegenkomen. Ook draagt hij een zuurstoffles mee voor het geval één van ons te weinig lucht zou krijgen of hoogteziekte (dodelijke combinatie van hersen- en longoedeem). We moesten hem er wel eens aan herinneren die fles mee te nemen als hij na een pauze in het gras bleef liggen, maar we hebben hem gelukkig niet nodig gehad.

Die uitleg over Inca-ruines en Inca-historie verloopt wat problematisch. Dat is de schuld van de Spanjaarden: Pizarro en zijn mannen hebben destijds alle Inca´s vermoord, vooral de intelligentsia. Dus weten we eigenlijk niets zeker. ¨Maybe these buildings were for some religious purposes like offerings to the Mother Earth or the mountains or the river of for astronomical observations like the summer or winter solstice (=zonnewende). But we don´t know because the Spanish killed all the smart Inca´s¨

Op het hoogtepunt besloeg het Incarijk half Zuid-Amerika, steden en temples waren onderling verbonden door paden waarover hardlopers de communicatie verzorgden en sjouwers en lastdieren het transport verzogden. Een klein stukje van die paden bewandelen wij nu. Ongelofelijk zoals die paden soms tegen de bergwand geplakt lijken. En zigzaggend omhoog daar hielden die oude Inca´s niet van: als het steil wordt, dan hakken we gewoon een trap uit. Dat deze arme laaglander daar helemaal de longcapaciteit niet voor heeft, was even vergeten. Maar gelukkig zijn daar dan de coca-bladeren (een boterhamzakje vol voor een kwartje). Een beetje kauwen en dan een kwartiertje in je wangzak laten intrekken..... Inca Powerrrrrrrr!!!! Placebo-effect of niet, mij heeft het enorm geholpen. Dat voorvoegsel ¨Inca¨ doet het trouwens erg goed hier in Peru: IncaCredito, IncaCola (niet te drinken zo zoet), IncaMassage Mister?, IncaTrail, IncaHostel, etc.

Na een paar uur lopen hebben we de plaats bereikt waar we gaan lunchen. Ik dacht aan kleermakerszit in het natte gras met een zakje boterhammen met een pakje appelsap en misschien zelfs een banaan. Maar nee hoor: de dragers (porters) die ons onderweg inhaalden hebben een grote tent met tafel en stoeltjes opgebouwd en zijn net klaar met het koken van een serieuze 3-gangenmaaltijd met allerlei Peruviaanse gerechten. Eén ding is zeker: afvallen zal ik de komende 4 dagen niet, integendeel. Is dit een vooropgezet plan? Worden we vetgemest voor een mensenoffer op de heilige zonnewende-datum 21 december... precies als wij Machu Picchu zullen bereiken.

Als we weer verder lopen, ruimen de porters de boel op. Even later halen ze ons weer in. Ze lopen 3 keer zo snel als wij. Op teenslippers. Met in de hand 5 dozen eieren of een butagasfles en op hun rug in stukken plastic gevouwen de tenten, het eten voor 4 dagen, de rugzakken van de mensen die hem niet zelf dragen. Diepe bewondering.

Naarmate we klimmen wordt de natuur mooier, de uitzichten overweldigender. Soms zegt er een kwartier lang niemand iets. Maar dat kan ook de collectieve ademnood zijn.

´s Avonds bereiken we het eerste kamp, een grasveldje aan een rivier. Onze tweepersoonstentjes zijn al opgezet en ¨happy hour starts within 15 minutes¨ volgens onze gids Alex. Onze kok heeft als borrelhapje twee enorme bakken popcorn klaargemaakt en we vallen aan. Zonde van de eetlust want er volgen nog vele culinaire schotels... Hoe krijgt die man het voor elkaar...

We kletsen wat over van alles en nog wat, wisselen onze favoriete drankrecepten uit (de Duitsers hebben hun Glühwein und Jägertee, Venezuela kent de Carabische cocktails op zijn duimpje, in Litouwen moet je zijn voor alles waar wodka in zit etc). Helaas hebben we geen van alleen alcohol bij ons. Ik haal de banden eraf en rol mijn slaapmatje uit en wacht tot het zich vol zuigt met lucht. Niets. Het blijft gewoon 2 cm dik. Ai... Had ik nu minder cocabladeren gesnoept was ik misschien niet zo klaarwakker... Na een paar uur slaap worden we om 5 uur gewekt, kwart voor zes ontbijt en zeven uur moeten we onderweg zijn. Dit is zo´n beetje onze ritme, behalve de laatste dag, dan is het 4 uur op om op tijd bij Machu Picchu te zijn. Op tijd voor wat? Voordat de toeristen die met trein en bus komen, bezit van Machu Picchu nemen?

Per dag lopen we zo´n 7 of 8 uur schat ik. Onderweg genieten we van de schitterende natuur, watervallen, beekjes, van vergezichten vanaf de bergpassen, van wilde lama´s en als we later lager in het nevelwoud lopen, van vlinders, kolibri´s, wilde orchideeen en bomen die lijken te druipen van allerlei soorten mos. Op één avond lopen we met de helft van de groep een eind achteraan. Plotseling komt er uit het bos boven ons een beest, formaat dikke kat, een roodbruin knaagdier, vaag gestreept (weet nog niet wat het was). We blijven doodstil staan. Dan volgt de rest van de familie, wel 20 of 30 stuks groot en klein komt als een roodbruine waterval knorrend en piepend de berg afgetuimeld. Totdat eentje ons ziet en een waarschuwingsroep laat horen. Alle beesten terug het bos in terwijl de grootste moedig rugdekking geeft: hij houdt ons op afstand met geblaas en gesis. Als zijn familie in veiligheid is, gaat hij er ook vandoor. Wat een schitterend schouwspel, maar goed dat we zo´n slome groep zijn, anders hadden we dit vast gemist.

In de loop van de laatste ochtend bereiken we Machu Picchu. De ruinestad ligt op een magnifieke plek tussen de bergen. Na een rondleiding nemen we afscheid van de gids, rusten nog wat uit in de schaduw en dan dalen we af (met de bus!! heerlijk) naar het plaatsje Aguas Calientes (=warm water) maar in plaats van een bezoekje aan de warmwaterbronnen vleien we ons neer op een terras en genieten van koele biertjes. Na een vier uur lange treinrit (met veel gezigzag) zijn we terug in Cusco. Ik neem afscheid van de groep en ga eindelijk weer eens warm douchen. Het waren 4 fantastische dagen!